Geïsoleerd door duizeligheid

Gepubliceerd op: 15 juli 2023

Een van de vele gevolgen van duizeligheid die anderen niet zien, is isolatie. Je kunt niks meer en bent daardoor geïsoleerd van de wereld en van je vrienden en familie. Je raakt in je eigen bubbel en bent er continu mee geconfronteerd dat je duizelig bent. Juist in een periode waarin je positief moet blijven, voel je je enorm alleen. Het wordt hierdoor erg lastig om je jezelf te voelen en je komt gemakkelijk in een neerwaartse spiraal van emoties terecht. Ook ik ben hier enorm mee geconfronteerd, maar nu heb ik het gevoel dat het ergste achter de rug is gelukkig. Maar hoe heb ik deze periode ervaren? Dat vertel ik hier!

girl, sitting, jetty-1822702.jpg

Eerste fase: Leeuwarden

In de beginfase van mijn duizeligheid zat ik op een studentenkamer in Leeuwarden. Vanwege een burn-out was ik wel al gestopt met mijn studie. Het plan was om me op werk te focussen en dit rustig op te bouwen, naarmate ik me beter ging voelen. Ik zag al helemaal mijn toekomst voor me met daar werken en een eigen plekje vinden in Steenwijk. Toen ik eerst duizelig werk, had ik verwacht dat dit van korte duur was. Ik had me ook ziek gemeld voor werk met dat idee. De eerste paar dagen deed ik het gewoon rustig aan. Maar toen de duizeligheid niet weg trok, begon ik me zorgen te maken. De huisartsassistente stelde me aan de telefoon gerust dat het waarschijnlijk maar een virus op mijn evenwichtsorgaan is.

Wachten en verveling

Hierna kwam er een week aan verveling en zorgen. De duizeligheid was nu continu aanwezig en ik viel telkens bijna, hierdoor durfde ik niet alleen naar buiten. Ik zat op mijn kamertje en kon niet voor mezelf zorgen. Gelukkig zag ik af en toe nog wel mijn huisgenoten. En ook mijn vriend kwam elke dag langs en zorgde ook voor me, dit vereiste wel veel van hem en hij was daardoor erg vermoeid. Ik was wel het studentenhuis al wat ontgroeid. Mentaal was ik al voorbereid op mijn eigen plekje en zat nu nog hier binnen opgesloten. Sporten kon ik ook niet meer, ik kon niet meer boksen en paardrijden. Ik zat vast en ik voelde me ook echt opgesloten. Mijn hoop hield me sterk, “het is maar een virusje, die gaat vanzelf weer weg”, vertelde ik mezelf continu.

Nadat er nog een week voorbij ging en ik me nog steeds niet beter voelde, maakte ik me echt zorgen. Ik had zat nu zo’n twee weken binnen opgesloten en het leek er toch niet op dat ik snel weer de wereld in kon. Ik zag weinig mensen. Af en toe kwam ik een huisgenoot tegen, maar dat waren ook niet per se mijn vrienden. Die vrienden zag ik in deze periode eigenlijk niet. Ik voelde me ook niet lekker, dus dan voelt het ook heel bezwaard om wel mensen uit te nodigen. Als ze er dan zouden zijn, lukt het ook niet om echt vrolijk te doen, dus ik sprak niet meer af. Wel was ik heel dankbaar voor mijn vriend die nog steeds voor me zorgde, buiten zijn drukke werk en drukke studie om.

Vallen en huilen

Ik moest nu toch maar even naar de huisarts komen en die zij dat we een bloedtest gingen doen. Ook had ze een test gedaan die kan helpen bij duizeligheid die veroorzaakt wordt door BPPD. Die test had me echter alleen maar duizeliger gemaakt. Tegen deze tijd zat ik er wel al redelijk doorheen, ik voelde de muren op me af komen. Ik wist niet meer wat ik moest doen thuis en ik werd helemaal gek en eenzaam. Gelukkig kon ik wel direct voor die dag erna een afspraak maken om bloed te prikken. In de avond was mijn vriend er nog niet, hij had een avondje met zijn huisgenoten, maar ik voelde me te beroerd om er bij te zijn, door die oefening voor BPPD. De hele dag was ik extra duizelig en viel ik vaak bijna om.

In de avond ging het mis… Ik liep naar de keuken om mijn water bij te vullen en verstapte me door de duizeligheid toen een bocht door wou. Ik viel achterover en kon me niet herstellen, waardoor ik tegen de paal van mijn hoogslaper en op de grond viel. Huilend lag ik op de grond, deels van de pijn, maar vooral van de schrik. Een huisgenoot hielp me weer overeind, gelukkig was er wel iemand thuis, maar de enige die ik bij me wou hebben was mijn vriend. De angst om weer te vallen was overweldigend, ik durfde zelfs in huis amper te lopen. Ik durfde niet meer alleen te zijn, uit angst om weer te vallen.

Die avond belde ik met mijn moeder, die merkte hoe slecht het ging en die wou me het liefst zo snel mogelijk ophalen, zodat ik bij haar in Den Haag kon zitten. Een omgevingsverandering zou me goed doen. Ook werkt zij vanuit huis, dus zou ik me misschien fijner voelen. Ik moest de dag erna nog bloedprikken, dus we hadden afgesproken dat ik daarna door mijn vriend aan de andere kant van de afsluitdijk afgezet zou worden en dat zij me daar op zou halen.

Tweede fase: Den Haag, grote afstand van vrienden

Toen kwam ik in Den Haag en ik voelde me gemixt. De omgevingsverandering was wel even fijn. Ik had ook meer ruimte: Een heel huis om in te bewegen, in plaats van een studentenkamertje. Er was ook weer een scheiding tussen de kamer waar ik sliep en waar ik de dag door kon brengen. En ik was continu omgeven door mensen. Mijn moeder is kapster met een kapsalon aan huis, dus er was makkelijk gezelligheid op te zoeken. En ook al zat ik er niet bij, hoor je wel dat er mensen aan het kletsen zijn in huis. Een nadeel is wel dat ik nu wel op een hele grote afstand van mijn vrienden zit en ook als ik me beter ging voelen, kon ik ze niet op gaan zoeken. Ook mijn vriend zag ik ineens een stuk minder. De eerste paar dagen was ik blij dat ik er zat, maar daarna dacht ik: “En nu…”. Ik voelde me een beetje verdwaald. Ik wist niet wat ik kon doen en wat me te wachten stond.

forest, girl, nature background-3833973.jpg

Vallen en weer opstaan

De uitslag van de bloedtest gaf ook niet heel veel geruststelling. Ik had een vitaminetekort en dit kon de oorzaak zijn, maar dat wisten we eigenlijk pas zeker aan het eind van de kuur die 6 weken duurt. Dus toen kwam een periode van wachten. Ik begon wel langzamerhand meer zekerheid te krijgen in het lopen, maar dit ging met ups en downs en regelmatig vallen en weer opstaan. Gelukkig werd ik er steeds beter in om aan te voelen wanneer ik viel, dus daardoor kon ik me er meer aan overgeven en zachter vallen. Ik probeerde mezelf uit te dagen met steeds weer iets nieuws proberen, zoals iets verder lopen en fietsen, maar ook leerde ik mezelf breien. Ik ging mentaal hierdoor wel lekkerder in mijn vel zitten, maar de duizeligheid verbeterde niet. Af en toe belde ik naar de huisarts met deze informatie, maar dan kreeg ik te horen dat het nou eenmaal lang kan duren. Ik had zelf niet het vertrouwen dat dit die duizeligheid veroorzaakte. 

Nog meer dagen te vullen

De weken gingen voorbij en ik ging me zelfs niet een beetje minder duizelig voelen. Daarom probeerde ik steeds meer te leren om om te gaan met de duizeligheid, ook voor het geval het nooit meer beter zou worden. Maar de dagen vullen, werd steeds lastiger. Ik hield wel contact met mijn vrienden in Leeuwarden, maar ik zag ze niet en ben ook niet zo goed met telefonisch contact houden. Ik ging ze steeds meer missen en ik ging mijn periode daar met hun steeds meer missen. Ik probeerde positief te blijven, maar ondertussen bleef ik verdwaald. Zoekend naar een weg om de dag door te komen en zoekend naar een weg weer beter te worden. Kijkend van een afstand, via instagram, naar het leven in Leeuwarden, zonder hier onderdeel van te kunnen zijn.

Derde fase: Afwachting

Toen de zes weken voorbij waren, mocht ik toch nog een keertje langskomen bij de huisarts en deze verwees me door naar de neuroloog. Dit was het begin van weer afwachten, door de lange wachttijden. Ik begon steeds meer de hoop te verliezen dat het op te lossen was. Ondertussen was ik steeds beter aan het proberen om de dag door te komen. Gelukkig kon ik goed dingen bedenken die ik zelf kon doen, maar dat begon ik ook zat te worden. Ik verlangde ernaar weer te leven. Ik wou weer met vrienden een hapje eten of drinken en leuke dingen doen en ik wou heel graag weer uit, lekker feesten, het leven weer vieren.

sad, dog, animal-3700421.jpg

Verlangen naar leven

Maar helaas, dat kon ik. Ik zat thuis, lag in bed, stond op, zat op de bank, zat in de tuin, zat aan tafel en lag weer in bed. En dit dag in en dag uit. Ik kon gelukkig wel met de hond lopen en als ik me goed voelde, kon ik boodschappen doen. Er zat weinig spanning in mijn leven, maar soms namen mij moeder, zus en vriend me wel mee om even iets te doen gelukkig. Ik bleef echter verlangen naar bijkletsen met mijn vrienden. Ik wou weer films met hun kijken, in plaats van alleen. Ik wou weer dansen met hun in de club, in plaats van een poging doen thuis en weer vallen. Ik wou weer kletsen met hun en hun verhalen aanhoren, in plaats van mijn eigen verhalen bedenken terwijl ik niks doe en alleen ben. Ik wou weer samen lachen, in plaats van alleen huilen. Ik wou in de auto stappen en naar ze toe rijden, maar dat kon ik niet…

Ik kon alleen maar afwachten, tot de afspraak met de neuroloog. En maar wachten en breien en wachten en tv-kijken en wachten en slapen en wachten en niksen…

Vierde fase: De weg naar herstel

Toen kwam ein-de-lijk de afspraak met de neuroloog en kreeg ik antwoorden. Ik heb een Functionele Neurologische Stoornis. De communicatie in mijn zenuwstelsel klopt niet en dat kan ik middels fysiotherapie weer herstellen. Hier ben ik nu hard mee bezig en het gaat de goede kant op. Ik ben nog steeds duizelig, maar sinds de afspraak ben ik niet meer gevallen. Ik ben minder bang voor de duizeligheid, want er is niet iets heel ernstigs aan de hand. Het ergste zit erop en nu heb ik goede vooruitzichten.

Ik durf weer met het ov en dat geeft vrijheid. Ik ben langs een vriendin geweest voor haar verjaardag en dat was weer super gezellig. Ook ben ik weer een paar nachtjes in Leeuwarden geweest en heb ik ook weer wat vrienden gezien. Ik heb weer een beetje een positiever beeld en voel me langzaamaan steeds een beetje beter. De eenzaamheid ebt weer beetje bij beetje weg en daardoor is er meer ruimte voor zelfverzekerdheid. Nu kijk ik ernaar uit om ook weer eens langs werk te gaan en hier rustig op te gaan bouwen.

Het was dus echt geen makkelijke periode en er was veel eenzaamheid, ondanks dat ik wel mensen om mij heen had, dit waren niet mijn goede vrienden. Maar daar kom een eind aan gelukkig. De meest eenzame periode is voorbij!

Herken jij jezelf in dit verhaal, voel jij je ook eenzaam, doordat je door ziekte geïsoleerd wordt? Meld je dan aan via info@duizelschip.nl voor een videomeeting met lotgenoten. Hier praten we samen over wat wij hebben meegemaakt en geven we elkaar support!

Hopelijk heeft dit artikel je wat meer inzicht gegeven over mijn ervaringen. Laat het in de reacties weten als jij hier ook ervaringen mee hebt!

Tot ziens, bij mijn volgende blog!

XX Alissa

heart, self-esteem, self-liberation-741499.jpg

Laat een reactie achter

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *